Sovyetler Birliği’nin ve komünist rejimlerin yok olmasıyla ortadan kalkan şeylerden biri de Karl Marx’ın sınıf tabanlı ekonomi-politik tahlili oldu. Halbuki bu metodu kullanarak dünyayı anlamak çok kolaydı.
İçlerinden biri ülkemiz olmasa, insanın çok şey söyleyeceği 57 koca ülkenin koca önderleri bir ortaya geliyor, İsrail’in haksızlığı çok açık Filistin soykırımını görüşüyor ve karşılarındaki 7’li cepheye (ABD-Batı Avrupa) gerçek dürüst bir laf bile edemeden dağılıyor. Bunu anlamak çok güç. En azından global bir boykot davetinde bulunabilirdi İslam İşbirliği Teşkilatı (İİT).
Bu hareketsizliği, bu pasifliği, İsrail’e karşı reaksiyonun lafta bile anlamsız kalmasını anlamak çok zor ama imkansız değil. Sınıf tabanlı iktisat politik tahlil tekniği, Erich Fromm, Herbert Marcuse, György Lukacs ve daha bir çok gibisi felsefecilerle birlikte tarih olmamış olsaydı, bugün İstanbul’da yahut öteki bir ülkede satılan kolalı içeceğin, nasıl Gazze’ye bomba olarak yağdığını daha âlâ anlardık. Frankfurt Okulu ve örneğin bir Theodor Adorno yerini Olaf Scholz’lara bırakmamış olsaydı, Almanya’nın İsrail katliamına cürüm ortağı olmasının yalnızca Hitler’in yarattığı borcun ödenmesinden ibaret olmadığını, geri planda 50 büyük banka ile AB’nin ABD üzerinden İsrail iktisadına nasıl yatırım yapmış olduğunu görürdük.
Biden, Gazze hastanelerinin korunmasını istediği konuşmasını yaparken, İsrail’in terörist ordusu Şifa Hastanesi’ne araç girişini büsbütün imkansız hale getiriyor ve buna İİT yürütme organlarından ses-soluk çıkmıyor. Yalnızca Türkiye, bu eylemsizliğin sebebi olan “çekimser” ülkelerin, olup biteni anlamaları ve İİT’nin hareketine pürüz olmalarına bir son vermek için harekete geçiyor. Pekala, Türkiye, NATO’suyla, Dünya Bankası’yla İİT üyelerinin dahil olduğu global sistemlere dahil değil mi? Elbette dahil! İtalyan felsefeci, gazeteci, lisan bilimci ve siyasetçi Antonio Gramsci’nin Marx’ın ekonomi-politik tahliline yaptığı hegemonya katkısını unutmamış olsaydık, global kurumların üyesi olmakla birlikte, sistemin kültürel hegemonyasından kurtulmanın mümkün olduğunu, “siyasal önderlik” denen olgunun, ülkelerin global hegemonyaya karşı bir “beka meselesi” oluşturabileceğini bilirdik.
Meseleyi, Türkiye’nin iktisat, maliye ve savunmada tam bağımsızlık şiarıyla hareket etme prensibine bağlayıp, bir cins iç siyaset reklamı yapmak istemem. Hegemonya şuuru, partilerin değil, siyasal paradigmanın konusu olmalıdır; fakat o vakit kelam gelimi yerli-milli her kişi ve hareketin temel ideolojisi haline gelir. Atatürk, bunu “Ben yaşayabilmek için kesinlikle bağımsız bir milletin evladı kalmalıyım. Bu sebeple ulusal bağımsızlık hayat sorunudur,” derken, savaşın çabucak akabinde hem global sistemlere üye olmaya, yani “Milletlerden her biriyle medeniyet icabı olan dostluk ve siyaset münasebetleri tesis etmeye,” hem de hegemonyanın kurbanı olmamaya işaret ediyordu:
“Yabancı bir devletin himaye ve takviyesini kabul etmek, insanlık özelliklerinden mahrumiyeti, beceriksizlik ve miskinliği itiraftan öteki bir şey değildir.”
Şu katliam sonuçsuz kalır ve Filistin halkı iki modüllü değil, tek ve bütün devletini kurmaya başlarsa, onlara vereceğimiz çok öğüt olacak. Lakin artık vakit, global hegemonyayı yenip, onları “Nehirden denize kadar” özgürlüklerine kavuşturma vakti.
